Je gaat pas iets echt missen als het echt weg is. Dit geldt zeker ook voor hardlopen. Lees mee in dit bijzondere verhaal over Annette Lavrijsen en haar eerste hardlooptraining, na 6 weken strikte lock-down, in Barcelona.
De ‘roaring twenties’ zijn begonnen
De ‘roaring twenties’ waren nog maar net begonnen, maar met de uitbraak van het coronavirus is gelijk de toon gezet: in dit decennium gaat waarschijnlijk veel veranderen, volgens sommigen omdat het moet, en volgens anderen omdat het nu misschien makkelijker is.
De ontstane crises (meervoud voor crisis), bijvoorbeeld wat betreft gezondheid, economie en logistiek, stellen alles op de proef. Op veel plekken in de wereld is het leed niet te beschrijven: zo moeten de mensen in de Zuid-Afrikaanse townships bijvoorbeeld verplicht binnen blijven, in kleine ruimtes waarin families opeengepakt zitten, met weinig verkoeling. Dit ontneemt hun de mogelijkheden om inkomen en eten te vergaren, omdat zij in tegenstelling tot welvarende delen van de wereld niet kunnen thuiswerken of activiteiten online kunnen voortzetten. Alles is relatief, maar dat geldt voor de een dus meer dan voor de ander.
Maar er ontstaan ook nieuwe inzichten. En waardering voor de kleine dingen. In sommige huishoudens wordt zelfs openlijk gesproken over ‘isolatieschaamte’, omdat men meer en meer ook de voordelen gaat inzien van een kleinere wereld met minder.
Een van de meest inspirerende verhalen vind ik het verhaal van Annette Lavrijsen, journalist, lid van team Running 20/20 en wonend in Barcelona, over haar eerste hardlooptraining, na 6 weken strikte lock-down.
Legaal verzet in lock-down
Annette is net moeder geworden van zoon Teo en woont samen met haar vriend Martín in Barcelona. Nu is de kraamtijd natuurlijk een unieke periode in het leven van moeder, vader en kind, maar het is natuurlijk wel goed om regelmatig een rondje te blijven lopen, om fysiek en mentaal fit te blijven. Daarbij is hardlopen ook een goede uitlaatklep, bijvoorbeeld als de baby je nacht na nacht uit je slaap heeft gehouden. Het is dan natuurlijk dubbel zwaar als dat niet kan, omdat je vanwege corona als een soort astronaut opgesloten zit en niet normaal kan bewegen in de vrije ruimte.
Tijdens de lock-down in Barcelona konden mensen weliswaar naar buiten, maar dan alleen eventjes en individueel. Dit mocht nog wel eventueel met kind, maar alleen om boodschappen te doen bij de dichtstbijzijnde supermercado. De controle was streng en iedereen hield zich hier dus heel strikt aan. Het was daarom vaak uitgestorven op straat. Het lijkt me heel moeilijk om dan toch niet even een stukje te hardlopen, met de boodschappentas, als je net uit zicht bent, om de hoek, puur voor het gevoel.Zoals zoveel mensen in Spanje en elders in de wereld deed Annette niettemin haar best om te werken aan haar ‘bienestar’ ofwel welzijn, door fit te blijven. Dit deed ze in huis met dagelijkse oefeningen en soms door heen en weer hardlopen in de keuken.
Dit ook als legaal verzet tegen het virus, om de sleur te doorbreken en om de weerstand en mentale veerkracht op peil te houden. De buren hadden wat meer mogelijkheden: dagelijks waren de daken vol met mensen die kleine rondjes wandelden of hardliepen. En een buurman verscheen elke zaterdagochtend in volledig looptenue op zijn balkon, voor een halve marathon op die plaats.
Premier Pedro Sanchez heeft na het uitbreken van corona Spanje tot ‘Estado de Bienestar’ uitgeroepen, ‘de verzorgingsstaat’ waarin de gezondheid van alle Spanjaarden voorop wordt gesteld (Bron: El Pais).
En dan eindelijk…’La llibertat!’
Na heel lang wachten was het dan onlangs eindelijk zover, want het vrij sporten en bewegen was weer toegestaan tussen 6 en 10. Annette stond om kwart over zes op en ze was om kwart voor zeven in La Barceloneta, om te kunnen hardlopen bij zonsopgang.
Dit was indrukwekkend en bijna surrealistisch voor Annette: “Het was een opwindend en tegelijk vreemd gevoel om na zo’n lange tijd weer vrij buiten te kunnen lopen. Alles was intenser: de kleuren van de bomen, de geur van bloemen, de schone lucht, met véél vogels, in een ontwakende stad. En dan die zonsopkomst boven zee.”
Ietsje later viel later op dat ze niet de enige was: “Het was er druk met fietsers, inline-skaters en fanatieke lopers die net als ik de zonsopgang aan de horizon wilden zien. Het strand zelf was afgesloten en lag vol drijfhout. Ik zag veel renners die al stukken moesten wandelden. Een enkeling liep hard met mondkapje op. Ik vermoed dat de halve stad na deze eerste trainingen met spierpijn op de bank zat!”
In de avonden tussen 8 en 11 mogen mensen opnieuw naar buiten, maar dan zijn het vooral wandelaars en stadsfietsers. Voor de Catalanen was het fijn om elkaar weer te zien, maar dat het moeilijk was om elkaar niet te omhelzen, gewoon aan te raken of om met de familie of een groep vrienden bij elkaar te komen. Dit gaat lijnrecht in tegen de Catalaanse geest en cultuur. Mogelijk valt dit nog zwaarder dan de isolatie zelf.
La Sagrada Família
Het is nog steeds vrij rustig in de stad en ‘barceloneses’ zoals Annette kunnen nu even genieten van hun eigen woonomgeving, zonder toeristen en randverschijnselen, zoals luidruchtige gidsen en Nutella walm, en daarbij dingen en mensen in hun directe nabijheid opnieuw leren ontdekken en waarderen. Dit geldt bijvoorbeeld voor de wereldberoemde Sagrada Família, die onlangs rood werd verlicht als eerbetoon aan de zorg- en liefdadigheidsinstellingen. Dit voor al hun harde werk en goede zorg tijdens de uitbraak van corona, bijvoorbeeld voor de drukbezochte voedselbanken.
La Sagrada Família, speciaal in het rood vanwege corona. Bron: https://sagradafamilia.org/
Dit monumentale kunstwerk in ‘permanent bèta’ is bedoeld als oproep tot boetedoening. Gelukkig leven we in een maatschappij waarin het mogelijk is om weer te sporten en bijvoorbeeld een trainingsrondje naar de Sagrada te lopen en terug. Niet om boete te doen, maar om zo extra te genieten, van het hardlopen, van de inspiratie die de Sagrada geeft en van het leven zelf.
Spanje en Barcelona willen zichzelf opnieuw uitvinden, met meer aandacht voor ‘bienestar’ (welzijn) en de ‘Estado de Bienestar’ ofwel verzorgingsstaat. Hier liggen goede kansen voor kunstzinnige expressie, denkend aan het ondersteunen van het ziekenhuis, de school of de sportvereniging ter plekke. Niettemin is dit nog steeds veel beter dan binnen te zitten of alleen op het dak te kunnen lopen.
Laten we ons samen richten op de kleine dingen, de mogelijkheden die we wel hebben en ons daarmee zo veel mogelijk verzetten tegen de negatieve invloed van corona, op onszelf en onze maatschappij, op een positieve manier.
